ساعت وسیله‌ای برای اندازه گیری زمان است. ساعت با فرم نوینش (24 ساعتی) حداقل از قرن پانزدهم مورد استفاده قرار گرفته است.

تاریخچه: حدود شش قرن قبل از میلاد، بابلی‌ها «در عصر امپراطوری روم» چند مورد ابداعی از خود به جای گذاشته‌اند که امروزه نیز مورد استفاده کلیه‌ کشورهاست. مرسوم داشتن هفت روز هفته و تعیین عدد پایه 60 برای ساعت، از یادگارهای بابلی‌ها به شمار می‌رود. بابلی‌ها عقیده داشتند چون عدد 60 به اعداد 1 ، 2 ، 3 ، 5 ، 6 ، 10، 15 ، 20 ، 30 قابل تقسیم است، لذا این عدد را پایه در نظر گرفته و مبنای تقسیم‌بندی ساعت قرار دادند. همچنین تقسیم‌بندی دایره به 360 درجه «مضربی از 60» از کارهای بابلی‌ها می‌باشد.

انواع ساعات ابتدایی: بد نیست بدانیم که در گذشته، بشر برای دانستن وقت و ایام، با توجه به تجربه و دانش زمانه، ساعت‌هایی را اختراع کرده و مورد استفاده قرار داده است که مهم‌ترین آن‌ها عبارت بوده از:

ساعت سایه‌ای: مصریان قدیم ساعتی ساختند که به آن ساعت سایه‌ای می‌گفتند. این ساعت به گونه‌ای بود که سایه‌ قطعه‌ای چوب عمودی برروی یک قطعه چوب افقی می‌افتد و زمان را با آن اندازه می‌گرفتند.

به نظر شما استفاده از این ساعت چه مشکلاتی داشت؟
در روزهای ابری و یا به هنگام شب، مصریان قدیم چگونه زمان را حساب می‏کردند؟

ساعت آفتابی: در ساعت خورشیدی، میله‌ای عمودی بر سطح افقی نصب می‌شده است. با اندازه گیری سایه‌ آن میله، زمان معلوم می‌شده است.

ساعت شنی یا ماسه‌ای: از دو حباب شیشه‌ای چسبیده به هم تشکیل می‌شده که میان آن، سوراخ باریکی برای رد شدن شن یا ماسه تعبیه می‌کردند تا شن‌ها بتدریج از حباب بالا به حباب پایین جمع شود. بعد ظرف را وارونه می‌کردند و همان عمل تکرار می‌شد. با معلوم شدن تعداد دفعات جابه‌جا شده‌ شن‌ها در حباب‌ها، حدود تقریبی زمان مشخص می‌گردید.

ساعت شمعی: در این نوع ساعت، بدنه‌ شمع مدرج می‌شد و با سوختن شمع و کوتاه شدن آن، زمان را محاسبه می‌کردند.
همان‌طور که دیدید، همه‌ ساعت‏هاي ابتدایی، مشکلاتی داشتند. بعضی از آن‌ها در شب کاربرد نداشتند و بعضی‏ نیاز داشتند که یک نفر همیشه مراقب آن باشد. مثلاً در ساعت شمعی اگر شعله‌ شمع خاموش می‏شد، زمان را اشتباه می‏کردند.
 
اشکال جدیدتر ساعت: با پیشرفت علم و دانش بشری، به تدریج ساعت‌های دقیق‌تر مکانیکی، وزنه‌ای، فنردار، برقی، باطری‌دار و کامپیوتری جای ساعت‌های آبی،آفتابی و ماسه‌ای را گرفتند. مخصوصاً از زمان استفاده‌ انسان از فنر جهت راه انداختن چرخ‌های دندانه‌دار، که به ساعت‌شمار و دقیقه و حتی ثانیه‌شمار متصل هستند، سنجش دقیق زمان برای همه به طور ساده امکان پذیر شد. در اوایل قرن شانزدهم، اولین ساعت مچی آهنی که نسبتاً زمخت بوده، توسط یک نفر آلمانی ساخته شد. بعدها اواخر قرن هجدهم با استفاده از فنر و چرخ‌دندانه‌های بسیارکوچک، امکان ساختن ساعت‌های مچی ظریف به وجود آمد، به طوری که اولین ساعت‌های مچی شبیه ساعت‌های امروزی در کشور سوئیس «از سال‌های 1790 به بعد» ساخته شد.

بین سال‌های 1865 تا 1868، بزرگ‌ترین، حجیم‌ترین و جسیم‌ترین ساعت دیواری جهان در کلیسای سن پیر در فرانسه نصب شد. ارتفاع ساعت 1/12 متر، عرض آن 09/6 متر و ضخامتش 7/2 متر بوده که از 90000 قطعه تشکیل یافته است.در مقابل بزرگ‌ترین ساعت،ظریف‌ترین ساعت دنیا فقط 98/0 میلی‌متر قطر دارد. تکنولوژی امروزی‌، انسان را قادر ساخته تا ساعت‌های بسیار ظریف و دقیق مکانیکی تمام الکترونیکی، کامپیوتری و حتی اتمی بسازد.